13/22
Skye’ın dizindeki yara bir gülümseme şeklindedir
Scenario
Tura çıkmadan önce, küresel pop sansasyonu Skye Riley giderek daha da korkutucu ve açıklanamayan olaylar yaşamaya başlar. Artan kabuslar ve şöhretin getirdiği baskılarla bunalan Skye, geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalır. Bir sahnede, Skye bir VOSS su şişesini taş/mermer bir mutfak tezgahına koyar ve plastik bir şeyin bırakılma sesine uyan bir ses duyulur. VOSS su şişeleri camdır ve filmde özellikle vurgulandığı gibi, ses aksiyonla uyuşmaz. Skye Riley: [Smile Entity’ye] Kontrol sende değil, bende! The 7PM Project’te görünür: 17 Ekim 2024 tarihli bölüm (2024).
İki yıl ileri saralım ve “Smile 2” karşımızda
Parker Finn’in ilk filmi Smile, travmanın yıkıcı etkilerine yorum yapan gerilim dolu bir korku filmiydi. Çarpıcı görseller ve sahne parçalarının yanı sıra kasvetli bir film müziğiyle, film hem sürükleyici hem de korkutucuydu. Vahşi bir olaya tanık olduktan sonra görünmez bir varlığın kendisini takip ettiğine ikna olan bir psikiyatrist hakkındaydı. Başrolde Sosie Bacon’ın güçlü bir performans sergilediği “Smile”, gişede iyi bir performans gösterdi ve 17 milyon dolarlık bir bütçeyle 217,4 milyon dolar kazandı. Eleştirmenlerin yorumları karışık olsa da, vizyona girmesinden sadece birkaç ay sonra Finn bir devam filmi düşünüyordu ve “Smile dünyasında keşfedilecek hala çok ilginç şeyler var…” dedi. Bu sefer aksiyon, dünya turnesinin eşiğinde giderek daha rahatsız edici olaylar yaşamaya başlayan pop şarkıcısı Skye Riley’i takip ediyor.
Korku, her karenin köşesinde gizleniyor ve size keskin bir şok vermek için bekliyor
Karanlık geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalan Skye, kontrolden çıkmadan önce hayatının kontrolünü yeniden ele geçirebilecek mi? Smile 2, nadir bulunan bir canavar: tartışmasız bir şekilde selefinden daha iyi bir devam filmi. İlkinde olduğu gibi, travma teması anlatıya ustaca dokunmuş, bunun yanında kontrol, psikoz, pişmanlık ve bağımlılık temaları korkunun döndüğü eksen haline geliyor. Riley hem iç şeytanlarıyla hem de “gülümseyen yaratıkla” savaşmalı, gerçekliğin ne olduğunu ve fantezinin ne olduğunu asla bilememeli. Bu, Finn’in görsel ve işitsel ani korkutmaları mükemmel bir şekilde kullanarak izleyiciyi korkunun gülümseyen kalbine götürmesiyle hem sürükleyici hem de tahmin edilemez bir yolculuk yaratıyor. Parlak çılgın açılıştan sonun fırtınasına kadar, film tüm silindirlerde ateş ediyor ve asla yavaşlamıyor.
Aynı şekilde, Riley’nin performansını ustalıkla yakalayarak ona otantiklik katıyor
Finn’in karakterizasyonu zekice ve anlatımı şaşırtıcı derecede komik; bu, özünde karanlık bir komedi olan bir korku filmi: selefinin ezici kasvetinin aksine, “Gülümseme 2” izleyicilere sunacak biraz daha fazla şeye sahip. Film, Finn’i görüntü yönetmeni Charlie Sonoff da dahil olmak üzere orijinal ekibin çoğuyla yeniden bir araya getiriyor. İlk filmdeki çalışması, öngörülemez bir istikrarsızlıktan oluşan rahatsız edici bir atmosfer yarattı; yine yaptığı gibi. Sarnoff’un aydınlatmayı etkili bir şekilde kullanması kontrast ve ruh hali yaratırken, görüntüleri çerçevelemesi anlatıdaki gerilimi artırıyor. Kamera, uğursuz bir etki yaratmak için çok fazla kez ters çevrilebilse de, genel olarak, Sarnoff’un mükemmel çalışması olayların etkisini artırıyor; ve korkutucu derecede ilgi çekici. Dahası, Cristobal Tapia de Veer’in müziği rahatsız edici bir atmosfer yaratarak filme ham, korkutucu bir güç veriyor.
Riley’nin karakteri için yazılan şarkılar oldukça genel olsa da, iyi yapılmışlar (ve M
Night Shyamalan’ın son filmi Trap’te Lady Raven’ın karakteri için yazılan benzer melodilerden çok daha iyiler). Lester Cohen’in ayrıntılı prodüksiyonu, anlatısının fantastik dehşetine rağmen filmi temellendiren bir gerçekçilik öğesi ekliyor.